Drie maanden geleden had ik nog geen weet van het bestaan van Stichting Mannenwerk, nu neem ik deel aan hun workshop Gay Soul, een zoektocht naar mijn (homoseksuele) ziel en zaligheid, naar mijn onderstroom en oorspronkelijkheid en persoonlijk leiderschap.
Met een zwaar gemoed rij ik vrijdagnamiddag richting Lunteren, conferentie-oord Het Bosgoed. Ik heb er wel zin in, tenslotte ben ik bezig mij vrij te maken van de beklemmende erfenis uit verleden, welke mijn leven tot nu toe heeft gesmoord, maar ik vind het ook doodeng! Mezelf laten zien tussen 19 onbekende homo- en bi-mannen en 4 teamleden, een weekend lang, ik ben daar niet bepaald goed in. Ik vind mannen leuk, natuurlijk, maar ook bedreigend. Kan ik mijn grenzen wel bewaken, weet ik überhaupt wat mijn grenzen zijn? Word ik niet direkt afgewezen en genegeerd als ik het diepste van mijn ziel laat zien? Kom ik wel bij mijn gevoelens, kan ik die wel delen of zit ik het hele weekend gefrustreerd en angstig gevangen in mijn ratio? Veel twijfels, maar ik bespeur ook moed en wilskracht. Ik wil dit aangaan, ik wil verder, ik wil nu eens eindelijk gaan leven, tenslotte ben ik al 47 jaar!
Als ik rond 19.00 uur arriveer, krijg ik de sleutel van mijn kamer, pak wat dingen uit en keer dan terug naar de ontvangstruimte om kennis te maken met de eerste gasten en teamleden. Ik ben wel wat gespannen, maar de eerste indruk is goed. Een uurtje later begint het programma direkt al met een bijeenkomst in een grote, ovale zaal, waar middenin op de grond een schaal staat met waxinelichtjes. We worden uitgenodigd er eentje aan te steken, om even stil te staan en bewust te worden van onze identiteit, onze oorspronkelijkheid, een ritueel dat zich voor elke bijeenkomst zal herhalen.
De vrijdagavond begint door middel van een grote kring bijeenkomst met het onvermijdelijke voorstellen van jezelf en het formuleren van je doelen, je verlangens voor dit weekend. Ik kijk nieuwsgierig de kring rond, zie de 23 mannen en betrap mezelf direkt op allerlei (voor) oordelen: te dik, te arrogant, te open, te gesloten. En dat terwijl ik me juist had voorgenomen hier onbevangen en onbevooroordeeld aan deel te nemen, me te concentreren op het hier-en-nu en te accepteren, te ontvangen en te ervaren wat er zich maar aan zou dienen. Ook dit direkt oordelen merk ik op en laat ik weer varen.
Ik ga staan, stel me met een bonkend hart voor en vertel wat ik hier dit weekend naar me toe wil halen: oefenen in het aangaan van kontakten vanuit vervulling en daarbij mild zijn voor mezelf als het niet zo gaat als ik zou wensen. Ik ben een persoon die altijd heeft geprobeerd mijn tekorten, zoals liefde, aandacht en genegenheid, op een claimende manier bij de ander te halen in plaats van de nare gevoelens van pijn en verdriet toe te laten en op die wijze mezelf te vervullen. Genade voor mezelf is dat andere thema, want ik ben een meester in mezelf op de kop geven en me zo in depressie te storten!
De kernwoorden van de verlangens en doelen voor het weekend worden opgeschreven op vellen die aan de muur hangen, een vel per persoon. Bij mij komt ‘genade’ en ‘kontakt vanuit vervulling’ te staan. Daar kan ik later nog ‘hier-en-nu, grenzen, afwijzing en behoefte aan intimiteit’ aan toevoegen, maar ik wil het ook klein houden, tenslotte zijn de 2 kernwoorden al meer dan genoeg voor één weekend!
Ik bemerk veel herkenning bij de anderen en dat stemt me direkt al mild en gerust. Het is niet voor niets dat men hier is, want het verleden heeft vele sporen bij een ieder achter gelaten, velen verwond. De schaamte om zichzelf te zijn, de zoektocht naar wie men eigenlijk is, heeft alles te maken met de opvoeding, de afkeuring door de maatschappij etc. en is daardoor herkenbaar bij elkaar. Het geeft een fijn gevoel van saamhorigheid.
We splitsen op in tweetallen: elk 5 minuten vertellen hoe je er nu bij zit, wat je verlangens voor dit weekend zijn. De een vertelt, de ander luister alleen maar en daarna wisselen we. Het valt me niet mee de ander in de ogen te kijken en mijn verhaal te doen, vooral omdat tegenover mij direkt al E., de leukste man van de groep, zit…….. Ik voel me onzeker, bemerk de angst afgewezen te worden, niet te voldoen en ben blij als de 10 minuten om zijn! Aan de andere kant lukt het me goed kontakt met mezelf te houden, te vertellen vanuit mijn essentie en ook te luisteren naar de ander zonder mezelf erin te verliezen, wat ik normaal gesproken gauw doe. Niet slecht! Ik ga dan ook tevreden naar bed, kom wat moeilijk in slaap omdat mijn gedachten nog doorratelen, maar heb uiteindelijk een goede nachtrust.
De wekker gaat de volgende dag om 8 uur, ik heb lekker geslapen, neem een douche en schuif bij anderen aan voor het ontbijt. Het Bosgoed is een uitstekende accommodatie. De kamers zijn prima, de bedden liggen voortreffelijk, het eten is rijkelijk en smakelijk, het personeel erg vriendelijk en de zaal die we gebruiken voor de grote groep bijeenkomsten is ruim en licht.
Op mijn vel dat aan de muur hangt plak ik boven de verlangens voor dit weekend mijn jeugdfoto: een jongetje van 4 jaar dat gearmd met een meisje van 4 jaar op het klimrek zit. Ze kijken elkaar liefdevol en genegen aan. Het is een onschuldig tijdsbeeld waar ik me niets meer van herinner, ik zou zelfs niet meer weten wie dat meisje is, maar kennelijk ‘hadden we iets’, zo intiem en oprecht is het beeld wel!
De eerste bijeenkomst begint om 10 uur met een patroon dat zich de volgende sessies zal herhalen: grote groep, tweetallen, terugkoppeling grote groep, kleine groep. De grote kring begint met het sluiten van de ogen, het concentreren op jezelf, je ademhaling, je lichaam. Daarna volgen enkele oefeningen, waaronder het impossante elkaar 5 minuten stilzwijgend in de ogen kijken als je op korte afstand voor iemand staat. Ik ervaar het als verbluffend, want ik raak bij een ieder ontroerd door de ziel die ik achter die ogen zie, terwijl ik normaal gesproken heel oordelend ben over personen die ik zie en niet goed ken. Nu zie ik alleen maar iets moois, zelfs bij iemand die ik als ‘arrogant’ zou bestempelen.
Dat oordelen komt weer naar boven als we doorgaan met de kleine groep. Als ik zie in welke groep ik ben ingedeeld, betrap ik me op de gedachte “ik had liever bij anderen gezeten!” Maar wonderwel slaag ik er snel in me open te stellen voor wat er is en wat zich aandient. De situatie is zoals deze is, dat valt niet te veranderen en zal niet voor niets zo zijn. Ik kan er alleen maar van leren! De kleine kring van 7 personen is een intiem gebeuren. Elk persoon vertelt zijn verhaal, wat zich deze ochtend heeft voorgedaan, hoe het nu is, gerelateerd aan de verlangens die gisteren zijn opgeschreven. Daarna geven de andere eventueel een reaktie. Ik voel me snel vertrouwd, bemerk een goed kontakt met mezelf en mijn thema’s, vertel er open en eerlijk over en krijg dat ook als reaktie terug van de anderen. De sfeers is zacht, respektvol en intiem en ik raak ontroerd door de verhalen van de anderen. Elk verhaal is anders en toch is er zoveel herkenning. De verlangens van nu, de pijnlijke gevoelens van het verleden, de worsteling van een ieder om te zijn wie hij is en van daaruit naar buiten te treden en verbinding met de ander aan te gaan.
Het is prettig om na deze serieuze bijeenkomst even afleiding te hebben en de maag te vullen met een uitgebreide lunch. Daarna heb ik behoefte aan frisse lucht, het is buiten vriendelijk lenteweer en de bossen nodigen uit tot een lekkere wandeling. Ik twijfel, zal ik alleen gaan, even op mezelf zijn, of kontakt maken en iemand mee vragen? Gezien de doelstelling van het weekend, verbinding maken, besluit ik tot het laatste. W. die naast me zit en die ik een leuke man vind, wil wel mee en zo slenteren we door de omgeving, praten over van alles en nog wat en zijn daardoor nog maar net op tijd terug voor de middagsessie.
Deze staat in het teken van een leuk spel, maar wel met serieuze, intieme vragen, waarbij de antwoorden direkt zichtbaar zijn voor de anderen. Confronterend, durf ik achter de stelling te gaan staan dat ik al gedachtes heb gehad over seks met iemand uit de groep? Durf ik dat te delen met de anderen? Ja, dat durf ik en ik ben onder de indruk van de openhartigheid van een ieder. Men laat zich zien zoals men is, zoals men denkt, zoals men voelt, geweldig! Toch ben ik ook geraakt als ik zie hoeveel mannen wel eens aan zelfdoding hebben gedacht, hoeveel mannen in hun leven verwond zijn geraakt, maar hier toch staan met de wil vrij te komen van de angsten, de pijn, het verdriet en de eenzaamheid, met de wil verbinding aan te gaan vanuit hun oorspronkelijkheid. Ontroerend!
Ondanks het leuke spel glijdt mijn goede stemming van vanochtend af. Ik bemerk hoe moe ik ben en hoeveel behoefte ik heb aan intimiteit en een knuffel. Niet praten en doen, maar gewoon tegen elkaar aan liggen, elkaar voelen. Het is voor mij een kernprobleem in mijn leven, een tekort aan liefde en lichamelijkheid en een onvermogen om daar verandering in aan te brengen. Ja, mensen vinden mij vaak aardig en bijzonder, maar haken af als ik te dichtbij kom. Ik weet het onderwerp nog wel in te brengen in de grote groep, maar sta niet meer open voor de reaktie van teamleider J. en sudder zo de kleine groep in.
De inbreng in de kleine groep is intens, intiem, open, eerlijk. Moeilijke onderwerpen als het eeuwige verlangen naar iemand die er voor jou is, maar die situatie niet kunnen bereiken. De pijn die dat met zich meebrengt. Ik kan naadloos aansluiten bij de inbreng van de man voor mij. Het er niet alleen in staan, verzacht de pijn enigszins. Bovendien ben ik weer ontroerd door de lieve reakties die men elkaar weet te geven. Wat een steun is dat! Wat een respekt voor elkaar! Ik heb nog nooit in mijn leven zo genoten van een ander mens, heb zoveel bewondering voor een ieder, ben diep onder de indruk.
Tijd voor het avondeten en ik geniet ervan, vooral van het grootse dessert. Ook het personeel van Het Bosgoed is zo vriendelijk! Ik ben nog steeds doodmoe en zeg niet veel, probeer te zijn in het hier-en-nu, kontakt te maken met mijn behoefte aan even niets. Toch lukt me dat niet helemaal, ik merk een verlangen op om te praten met mannen aan een andere tafel die me interesseren. Maar ik kan toch de mannen aan ‘mijn tafel’ niet in de steek laten? Uiteindelijk verkas ik voor het dessert naar de tafel naast mij en merk op dat me dat goed doet. Kiezen voor mezelf, kiezen voor waar ik naar verlang, mijn gevoelens volgen. Niet gek gedaan, Dirk!
Na het diner ga ik een half uurtje op bed liggen en sta een kwartier lekker onder een warme douche. Dat doet me goed, ik trek mooie kleren aan en ben uitgerust en klaar voor de feestavond. Feest is een groot woord, maar er is een open podium waar ruimte is voor een lied, een gedicht, een dans, een sketch. Mij niet gezien, ik durf dat echt niet, heb teveel schaamte op mezelf zitten en ik heb dan ook immense bewondering voor diegenen die dat wel doen!
Een ander aspekt van deze avond is het laten zien en toelichten van een dierbaar voorwerp welke je doet herinneren aan je gay soul, je oorspronkelijkheid. Fascinerend wat een ieder meegenomen heeft en hoe men daar dan humorvol of emotioneel over kan vertellen.
Mijn voorwerp bestaat eigenlijk uit 3 delen. Mijn geboortesteen, waardoor ik weer even stil sta bij het feit dat ik werkelijk besta, de foto waar ik als 4-jarige op het klimhek zit, en een brief aan mijn vader die ik schreef toen ik 13 jaar was en voor het eerst verliefd was. Mijn liefde was toen zó onschuldig, ik was me er zelfs niet van bewust dat verliefdheid op een jongen niet als normaal gezien werd. Mijn vader heeft het briefje altijd bij zich gedragen tot hij het op zijn 80ste weer aan mij teruggaf, maar ik heb het nooit aan iemand laten lezen. Het is nu tijd dat wel te doen, het te delen met 23 andere bi- en homoseksuele mannen, me te bevrijden van dat gevoel van schaamte en open te staan voor een gevoel van vervulling. Dit bén ik immers, dit is het pure kind in mij wat nog zonder sociale vervuiling zichzelf laat zien, die dat mooie gevoel van liefde in zich heeft en dat wil delen met zijn vader! Ik voel me schaamtevol en opgelaten als ik het voorlees, maar moet ook wel lachen om de kinderlijkheid die eruit spreekt. Aan de andere kant is het een wijze brief voor een 13-jarige! De reakties zijn voor mij overweldigend. Waar ik me voor mezelf schaam, zijn anderen vol lof over de puurheid van het kind en de man die het nu durft te delen.
Na het avondprogramma is er tijd voor drankje, een ongedwongen gebeuren, hetgeen ik als moeilijk ervaar. Ik ben sowieso niet goed in het sociale, vind het moeilijk kontakt te leggen, weet niet of ik nu luchtig met meerderen of diep met één persoon wil praten en sta daardoor meestal alleen aan de kant. Het beeld van schoolfeesten flitst door mijn hoofd, ik zie me eenzaam aan de kant staan terwijl de rest vrolijk feest viert. Ik kom in gesprek met T. Hij heeft in een tweegesprek al eens aangegeven dat hij lichamelijk kontakt met mij fijn vindt. Ik vind hem aardig en ja, ik heb behoefte aan een knuffel, ben zelf ook altijd aanrakerig, nu ook naar hem. Maar als het kontakt te intiem wordt, voel ik me benauwd en bedreigd worden, ik vrees het eventuele seksuele en ik moffel me een beetje uit de omhelzing. Ik voel me ongemakkelijk, weet geen raad met de situatie die nog ongemakkelijker wordt als E. zegt naar bed te gaan en ik hem vraag om een knuffel. Hij gaat erop in, maar met commentaar. “Zei J. vanmiddag niet dat je dingen uit de weg gaat door dit te doen….?”. Ik voel me zó afgewezen en terechtgesteld, ik doe het (weer) niet goed! Ik raak erg van mezelf verwijderd, geef mezelf continu op de kop, wil eigenlijk naar bed, ik ben moe, maar blijf toch nog een uur hangen, onbevredigd. Als ik dan eindelijk om 01.00 uur naar bed ga, voel ik me klote.
Zondagochtend
Als de wekker me (veel te vroeg) wakker maakt, hoor ik de regen tegen de ramen kletteren. Ik heb slecht geslapen, er razen teveel gedachten en flitsen van dromen door mijn hoofd. Ik heb zin om me om te draaien en door te slapen, maar laat me uiteindelijk uit bed vallen en voel me na het douchen en ontbijten al weer een stuk beter. Ik voel me zelfs erg goed. Erg in kontakt met wie ik eigenlijk ben en ik grijp daarom het advies deze laatste dag te halen wat er nog te halen valt, met beide handen aan. Bij de tweetallen kies ik de persoon van wie ik de meeste afwijzing vrees in plaats van iemand op te zoeken waar ik me vertrouwd mee voel. Als ik dat ook openlijk tegen hem zeg, pakt hij mijn hand vast en dat is een hele mooie ervaring! Ik ben ontroerd. Ik hoef niet meer dan dit, zo is het goed, verbinding tussen twee mensen, gewoon met wat er is, prachtig!
De intimiteit helpt me om mijn belevingen van gisterenavond helder te krijgen en met hem te delen en daarna ook in de grote groep te vertellen, me wel bewust dat de betreffende mensen meeluisteren. Het voel enorm kwetsbaar, maar dit is zoals ik het wil: eerlijk en open, dit ben ik, dit ervaar ik, zonder te oordelen of veroordelen.
Na afloop zoek ik kontakt met T., we zoeken buiten een rustig, zonnig plekje op en ik leg uit wat ik ervaren heb. Ik voel me schuldig, wil hem niet kwetsen, maar besef me goed dat de oorzaak bij mij ligt. Ik heb niet aangegeven dat ik dat niet wilde, ik heb mijn grenzen niet aangegeven en dat is niet eerlijk. Ik respekteer hem erg, het is een ontzettende lieve, zorgzame en integere man, ik vind het fijn hem af en toe aan te raken of even te omhelzen, maar als het te lang duurt voel ik me benauwd, ben ik bang voor eventuele seksuele gevoelens. Gelukkig begrijpt en herkent hij mijn geworstel met grenzen en dat geeft weer een mooie verbinding met wederzijds respekt, wat dan toch weer even uitmondt in een omhelzing, maar eentje waar ik 100% achter sta!
Plotseling word ik vastgepakt door E. en onze gezichten raken elkaar kort in een golf van tederheid.
Ik raak ontroerd door zijn toenadering en warmte en zijn meelevende hoofdschudden omtrent mijn ervaring met hem. “Ik heb het anders ervaren” zegt hij en ik voel de warmte van zijn hand als deze de mijne pakt. Er is geen tijd om nu te praten, maar we spreken af na de sluiting elkaar nog even op te zoeken.
Het uiten in de grote kring en de gesprekken met T. en E. hebben me zo goed gedaan dat tijdens de kleine groep ik me voor 100% mezelf voel. Een grote genade is op mij neergedaald, ik voel een intense rust en reinheid, er is niets vuils meer aan mij, ik ben compleet open en geheel wie ik oospronkelijk ben. Een andere man in de groep zit juist gevangen in het tegendeel, wat ik maar al te goed ken van vroeger: dat onvermogen, het geen uitweg zien, geen kontakt kunnen maken, het doet me pijn om te zien, maar verandert mijn eigen stemming niet.
Dan is het tijd voor de laatste lunch. Een kop warme erwtensoep is welkom, verder ben ik wat stilletjes.
Ik heb nog een gesprekje met J. omdat ik toch wel in verwarring ben geraakt over mijn behoefte aan intimiteit en knuffels en wat hij daar gisterenmiddag in de grote kring over zei en waar E. tijdens mijn omhelzing gisteravond aan refereerde. Ik merk op dat het helemaal niet aangekomen is wat hij me gezegd had, ik zat teveel in mijn eigen gevoel opgesloten. Het gesprek brengt helderheid in deze materie. Ik besef dat ik als kind knuffels en intimiteit nodig had, maar niet gekregen heb. Dat heeft een tekort opgeleverd waar ik nog steeds om zeur. Maar nu ben ik volwassen en moet ik mezelf vervullen. Ik maak mezelf klein ten opzichte van de ander door de ander te vragen het tekort op te vullen. Het is dan geen gelijkwaardig kontakt meer en dat verstoort de verbinding. Natuurlijk, als je werkelijk niet meer verder kunt, kan je vragen om een knuffel, maar dan gaat het om werkelijk verdriet in het hier-en-nu.
Door steeds te knuffelen, raak ik bovendien verwijderd van de gevoelens van pijn, verdriet en eenzaamheid die eraan ten grondslag liggen. Ik kan ook kiezen deze gevoelens juist wel toe te laten, te beleven, om ze zo te verzachten en ruimte te maken voor nieuw leven. Ik begrijp goed wat J. me probeert te zeggen. Ik blijf nog te graag hangen in dat kind-stuk, heb moeite om me te laten zien zoals ik ben met mijn primaire gevoelens, maak er met gedachten en handelingen emoties van die niet meer echt zijn en waardoor ik mensen op afstand zet.
Zondagmiddag, de afsluiting in grote kring. De tijd is snel gegaan, maar God, wat is er veel gebeurd! Met bonkend hart doe ook ik mijn verhaal, staande in de kring. Ik heb zoveel ervaren, ik heb anderen in de ogen gekeken en de prachtige ziel daarachter gezien, los van alle uiterlijkheden en los van al mijn oordelen. Ik heb de waarheid gesproken in plaats van deze uit de weg te gaan en zo oprechte verbinding gevonden. Ik ben genadig voor mezelf geweest, door mijn oorsprong, mijn ziel, mijn werkelijkheid in alle kwetsbaarheid te laten zien en heb zo oprechte liefde van de ander ontvangen.
Het heeft veel opgeleverd! Ik kan ongelooflijk negatief en veeleisend zijn ten aanzien van mezelf, maar als ik kijk waar ik vandaan kom (ik durfde als kind zelfs geen brood bij de bakker te halen…!) en waar ik nu ben (alles delen in de groep) dan is dat iets om trots op te zijn!
Samenvattend kan ik dan ook stellen dat ik heb genoten (en dat is niet mijn sterkste kant)! Ik heb grote stappen gezet in het mezelf laten zien zoals ik werkelijk ben! Door te oefenen in het aangaan van verbindingen, door op te zoeken waar ik bang voor ben, mijn kwetsbaarheid en angsten te laten zien, door mijn essentie te laten stromen. Wat ik ervoor terug kreeg was een groeiend besef van zelfvertrouwen, veel liefde en een ongelooflijk mooi gevoel van genade. Fantastisch!
Ik weet dat er nog veel te doen valt als ik weer thuis ben. In mijn hoofd ben ik al bezig mijn ervaringen, inzichten en gevoelens op te schrijven om het zo te verankeren in mijn leven en te kunnen gebruiken in mijn dagelijks bestaan. Ik ga in ieder geval thuis een plek voor mezelf creëren waar ik even tot rust en bewustzijn kan komen. Rituelen zijn belangrijk voor me, anders verdwijn ik in de hektiek en sleur van elke dag. Verder zal ik moeten blijven oefenen met mijn verlangens en kwetsbaarheden, elke dag, op elk moment als zich iets voordoet. Patronen laten zich niet makkelijk doorbreken, het blijft oefenen, oefenen, oefenen. En ik ben vastbesloten vaker zo’n weekend of week te doen, het is me goed bevallen en het is een vertrouwde omgeving om te leren mezelf te uiten, verbindingen aan te gaan, te ervaren en te beleven.
Afscheid valt me altijd zwaar, maar nu is dat anders. Ik heb nu goed kontakt met mezelf en ga met meer geestelijke en emotionele bagage naar huis, ben minder afhankelijk van deze omgeving en deze mensen. Ik maak er dan ook geen drama van zoals vroeger, maar ben selektief in wie ik wel omhels en wie niet. Ik blijf trouw aan mijn gevoel, doe me niet anders voor dan ik ben.
Als E. en ik elkaar opzoeken, word ik wel even emotioneel. Ik voel me zó fijn bij die man en vind het moeilijk hem los te laten, hem wellicht nooit meer te zien. We hebben nog wat uit te praten, maar dat lost zich vanzelf op in ons afscheid, in een warme lichamelijke omhelzing en in de intimiteit van onze spirituele verbinding. Als ik fluister “ik wil je meenemen” reageert hij snel met “dat kan niet”. Ik weet het en besef dat hij toch met me mee zal reizen als een ontroerende ervaring van verbinding, welke een blijvend plekje heeft gekregen in mijn hart. Een ontroerende ervaring waar ik met vreugde op terugkijk en die dan een volle glimlach op mijn gezicht tekent!
Ik besef dat ik deze verbindingen niet zo ken. Ik heb met verbazing geschouwd naar wat er in mezelf en tussen ons gebeurde. Ik heb met verwondering ervaren hoe de chemie ons als een magneet naar elkaar toetrok, als toenadering plaatsvond. Als hij een beweging naar me toe maakte, voelde ik zelfs op afstand al zijn energie, zijn warmte, zijn ziel. Als zijn gezicht de mijne naderde, werd ik daar voor een moment onweerstaanbaar naar toe getrokken. Voor mij een nieuwe, fantastische ervaring, temeer omdat het geen verliefdheid is, geen seksuele lust is, maar puur het gevoel van zielsverbinding, zonder hem zelfs nog te kennen. Prachtig, wat mooi!
We hebben niet veel gepraat en dat is oké. Wat ik met hem heb gedeeld was meer dan woorden kunnen uitdrukken. Het hem zo intens voelen was heerlijk! Ik heb hem ervaren als een ontzettend fijne man met een prachtig innerlijk, zo puur en open, zo gevoelig en integer, zo vriendelijk en zacht, zo licht en sprankelend, zo hartstochtelijk en warm. Ik ben hem dankbaar dat ik daar verbinding mee heb mogen maken, dat hij open voor me hebt gestaan! Deze ervaring heeft me inspiratie, vreugde en levenskracht gegeven!
Nog een bakje koffie en dan breng ik T. en P. naar de trein en rij terug naar het Noorden. Moe maar voldaan kijk ik terug op het afgelopen weekend. Ik ben J. en het team heel erg dankbaar voor alles wat ze voor me gedaan hebben. Door er gewoon te zijn, te delen in gevoelens, open te staan voor een ieder en het creëren van een vertrouwde omgeving. Voor mij een ideale situatie om te kunnen groeien. Eenmaal thuis geef ik me dan ook direkt op voor de zomerweek. De toevoeging daar van tantra is voor mij een juiste, volgende stap in mijn proces mezelf te ontdekken en ik zie er nu al naar uit!
Dirk.
Oud en Nieuw Workshop
Dirk: Het is dinsdag 5 januari en buiten sneeuwt het gestaag door. Binnen is het warm, maar ook binnen in mij is het vuur brandend. De vonk die tijdens de oud & nieuw workshop weer ontvlamd is, is niet gedoofd, zoals ik vreesde, maar heeft zich verspreid door mijn hele lichaam, ziel en geest. Een opmerkelijke rust heeft zich van mij meester gemaakt, al zijn de tijdenwoelig en is er veel slecht weer op komst. Het simpele “ik mag zijn wie ik ben” heeft een verbluffend effect op de continue onrust die ik maar al te goed ken. Ik ga weer ademhalen en besef, maar voel ook zo goed, dat ik naar mijn vermogen mag leven en dat ik aan niemand anders verantwoording schuldig ben. Als ik even niet op let, doe ik het weer, leef ik weer naar de (veronderstelde) wens van een ander, zo hardnekkig en gesettled is het wel in mij, maar die simpele frase leidt me steeds weer terug naar mijn essentie.
Ik ben niet meer teruggegaan naar mijn werk, maar luister naar alle signalen van mijn gestel. Ik ben moe, ik ben zó moe en kies ervoor dat serieus te nemen, moe te mogen zijn en te leven naar de energie die er is. En niet die weinige energie te verspillen aan wat van mij verwacht wordt, maar te besteden aan wat ik nodig heb. In de eerste plaats aan de basiszakenzoals slapen, eten, wassen etc en als de energie het toelaat aan kontakten en uiteindelijk aan mijn wezenlijke verlangens. Ik besef dat ik zo lang om de hete brij ben heengelopen, dat ik al 40 jaar geen gehoor heb gegeven aan wat mij wezenlijk bezielt. Het is hoog tijd te gaan leven vanuit mijn hart, om te laten spreken wat er in me zit en dat is zo ongelooflijk mooi en veel !
Ik besef ook dat het pad voor me niet makkelijk zal zijn. Ik heb zó geleerd niet mezelf te zijn, dat een klein beetje druk van buitenaf me al doet wankelen. Ik zal structuur, bewustzijn en steun nodig hebben om niet te vallen. En de keuze voor mezelf komt met offers, pijn, angst en ongemak, maar ik voel zó intens dat dit de enige weg is om mijn ziel vrij te maken, werkelijk tot leven te komen en liefde te laten stromen, dat de keuze geen keuze meer is, maar een vanzelfsprekendheid. Dit ben ik, een liefdevol mens, willend te geven en te ontvangen, maar wel naar eigen vermogen.
Dank je wel, Johan, voor de liefde die je gegeven hebt, voor het luisterende oor en hart, voor het creëren van een veilige omgeving, waardoor ik me weer heb kunnen openen. Waardoor ik me weer heb kunnen verbinden met mezelf en daardoor met anderen. En waardoor ik sterker dan ooit voel dat ik mag zijn wie ik ben, dat ik mag leven vanuit mijn vermogen, dat ik verbinding mag maken vanuit mijn essentie en dat ik mijn talenten mag ontplooien.
Liefs van Dirk.