Nu twee weken na mijn eerste mannenwerk-weekend schrijf ik mijn gedachten en gevoelens erover op. Ik ben nog steeds onder de indruk ervan. Vrij onbevangen ging ik naar De Glind. Ik had voor mijzelf geen verwachtingen geschapen.
De kennismaking met elkaar verliep leuk. Ik voelde mij vrij om te praten en mijn gevoelens te delen. De eerste nacht was kort, met mijn slaapkamer-maatje nog lang zitten kletsen.
Ik vind de ‘formule’ om telkens je gedachten in een gesprek te delen erg mooi. Er is alle ruimte om dat te doen. Iedereen geeft elkaar de ruimte om vrijuit te praten. We deden dat telkens met zijn tweeën, in een kleine groep en als hele groep met elkaar.
De gesprekken zijn soms confronterend, je hoort anderen praten en je spiegelt hun verhaal af op je eigen ervaringen. Dan vielen er soms ook direct dingen op hun plek. Dat raakte ook. Wat goed is, is dat je eigen verhaal een ander perspectief krijgt. Door hardop mijn gedachten te uiten, voel ik waar de emotie zit, dan kwamen de tranen. Tranen zijn goed, naar mijn mening helend.
Er zijn ook leuke emoties, lachen, zingen (wat een plezier gaf dat) en ook ontwapende zaken en vertederende zaken kwamen aan bod.
In dit voor mij mooie jaar heeft het weekend ook een mooie plek gekregen. Ik ervaar de kleine Marcel van de foto als kleuter nu als een lieve jongen, die er nog steeds in mij zit. Intussen heb ik uit die tijd andere foto’s gekregen van een oud-klasgenote, dat zijn cadeautjes. Ook nam ik afstand in de vorm van loslaten. Ik deed dat in de kleine kring. Dat was een bijzonder moment voor ons allen. Met mijn twee goede vrienden heb ik dit in de tussentijd gedeeld. Zij ervaren het ook als bijzonder. Ik ga door op deze weg.
Ik heb gelachen, gehuild, was vertederd en geraakt en heb genoten. Maar aan het eind was ik MOE 😉
Tot ziens!
Marcel